Słuchała opowieści mężczyzn w milczeniu. Obrazy, które pojawiały się w jej głowie za sprawą ich słów tworzyły mroczną historię, która chyba nie była przeznaczona dla postronnych. Siedząc na łóżku, objęła swoje kolana rękoma, przyglądając się to jednemu, to drugiemu – w zależności od tego, któremu przypominały się poszczególne części układanki, jaką było kiedyś ich życie. Zastanawiała się, czy nie przeszkadza im to, że ona tego słucha. Nie pytała o jakieś pozwolenie, bo nie miała tego w zwyczaju, ale z drugiej strony – nikt jej nie wyprosił, więc pewnie mogła zostać.
Więź, która łączyła mężczyzn była bardzo wyraźna i pomimo( przynajmniej tak jej się wydawało), odmiennych charakterów, potrafili się dogadać.
Widząc, że Edward wygląda znacznie lepiej, uśmiechnęła się mimowolnie. A jednak działa.
Słysząc pytanie zadane przez brata, skierowała spojrzenie na drugiego wampira, oczekując jakiejś odpowiedzi.

Wskoczyła do sypialni przez okno. Popatrzyła na wszystkich i nic nie mówiąc usiadła w kącie z książką. Zaczęła czytać.

Uniósł brwi do góry. Zastanowił sięteraz poważnie nad tym pomysłem... i uznał go za świetny. Powiedział więc to co myślał:
-Uważam to za świetny pomysł.
Teraz z kolei zmarszczył brwi, gdyż jego ton brzmiał bardziej plastykowo i wymuszenie, niż się tego spodziewał.
Uśmiechnął się więc lekko, nadając tej wypowiedzi żartobliwy kierunek.
-Przejdę się do nich.

Spojrzał na nowoprzybyłą wampirzyce. Zlustrował ją wzrokiem jak to miał w zwyczaju. Zmrużył oczy, lecz bez słowa zniknął z pokoju.

No tak. Nie spodziewała się tego. Czasem naprawdę nie powinna wypowiadać swoich myśli na głos. Nie miała pojęcia, dlaczego James z taką chęcią postanowił odwiedzić te kundle z La Push. Nie znał ich w końcu.. Czyżby w jego życiu spotkał się już z kimś takim? Widocznie tak. I najwyraźniej również nie przepadał za zmiennokształtnymi. Przez chwilę nawet miała ochotę udać się za nim i najzwyczajniej w świecie poobserwować, jak będzie wyglądała reakcja Sfory na widok tego wampira, ale ostatecznie uznała, że raczej nie powinna. Skoro ubzdurał sobie, że złoży im wizytę, to niech robi to sam w spokoju. Miała nadzieję, że jej skutki pozna już niedługo.
Tymczasem dostrzegła zaczytaną Bellę. Mało co szlag ją nie trafił, kiedy zobaczyła, z jakim spokojem zajęła się czytaniem przygłupiej książki. Przecież Edward był ranny! Ledwie udało mu się przeżyć, a ona siedziała jak gdyby nigdy nic i nawet się słowem nie odezwała! Tak, zirytowało to ją trochę. Tak jak obiecała sobie i Edwardowi, była jednak dla jego małżonki miła.
- Witaj, Bello - odezwała się do niej uprzejmie. - Jesteś dziś dziwnie milcząca.

Jasne, wydaje mi się. To, że jestem blondynką, nie znaczy jeszcze, że idiotką - pomyślała niezadowolona. Ponieważ jej irytacja przybierała na sile, postanowiła opuścić pokój. Spojrzała na Edwarda.
- Zostawię was teraz samych, na pewno macie teraz sporo do omówienia - powiedziała ze zrozumieniem w głosie. - Odwiedzę cię potem, zobaczyć jak tam działa krew syntetyczna.  Do zobaczenia - mruknęła jeszcze i wyszła z ich sypialni. Miała teraz chwilę dla siebie.

Westchnęła cieżko.
-Nie chcesz to nie mow.- wstała pocałowała go i wyszła.