*Przebudził się kilka minut po 9*
*Usiadł i się rozejrzał po pokoju*
Inez?
*Zawołał*
Gdzie jesteś?

*weszli do sypialni, a ona usiadła na łóżku po turecku.*
To...Włóż swoje rzeczy do szafy po prawej stronie są wolne półki.
*powiedziała wskazując na dużą szafę z naprzeciwko łóżka.*
Bo tak dziwnie z tą torbą.
*wystawiła mu język.*

Tak.
*zaśmiała się.*
A ty?
*spojrzała mu głęboko w oczy.*

*zabłysły jej oczy, a usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu.*

Ostatnio edytowany przez Inez Larsen (2010-05-13 19:22:49)

*odwzajemniła jego pocałunek trochę namiętniej niż on zamykając oczy.*

Tak....Może to dosyć naiwne, bo nie znamy się długo....ale ja naprawdę myślę, że...to .... taka....no...
*jąkała się.*
prawdziwa miłość.
*wydukała w końcu z cieniem rumieńca na policzkach. spojrzała mu w oczy.*
A...ty?

*zaśmiała się cicho, kiedy powiedział o rumieńcach.*
No...Narazie jeszcze nie, ale nie powiem, chciałabym mieć dzieci...kiedyś...po studiach...to za jakieś 7 lat.
*uśmiechnęła się szeroko.*
Odpowiedz mi...
*popatrzała na niego oczekująco. czuła jeszcze większe napięcie, bo nie odpowiedział za pierwszym razem, może dlatego, że nie był pewien.*

*pokiwała głową.*
No...Rzadko się zdarza żeby chłopak w twoim wieku myślał o dzieciach,
*zaśmiała się.*
I to mi się w tobie podoba, że nie jesteś jak ci gówniarze, których znałam...Jesteś facetem i nie uciekasz tak od problemów jak niektórzy...Przynajmniej na razie.
*uśmiechnęła się szeroko kładąc się na łóżko, opierając się na łokciu, tak, żeby mieć dobry widok na chłopaka.*