- Oj, Paul! Miałeś to wszystko przemyśleć, ięc jej też daj trochę czasu. My ślisz, że jej jest łątwo?
<pomyślała zmartwiona>

- Czuję się jak psycholog!
<pomyślała rozbawiona tym faktem>
- Ale poza tym, to nie twoja wina, że się wpoiłeś. Po co gdybać, skoro i tak się tego wszystko nie dowiesz...?
<poiedziała uspokajająco>

- Paul! Zamknij dzioba, dobra?!
<poprosiła grzecznie>
- Przestań rozmyślać nad tym wszystkim, co nieważne i pomyśl o tym, co się liczy. Wreszcie pokazujesz co chwila, jak serio jesteś. Umiesz być romantyczny, jest w tobie współczucie, szczerość... Miłość do Rachel, więc jej to do cholery pokaż!
<z początku jej ton myśli był spokojny i mówiła jak do dziecka, ale pod koniec jej ton się raptownie zmienił i to nie były prośby, a rozkazy*

- Ty ją znasz... Ty ją kochasz, więc się zaknij, bo ty znasz na to wszystko patenty!
<pomyślała>

- No to się nie proś... Sama jej o tym powiem!
<uśmiechnęła się do siebie>

- Nie mam takiego głosu!
<pisnęła w myślach>
[i]- Ale właśnie tak bym powiedziała.[/io]
<nadal się uśmiechała>

*pobiegł do domu*